Eindelijk, even een vaste plek anti kraak.

Na maandag had ik nog steeds niets gehoord. Dinsdagmorgen ben ik naar Zutphen gegaan omdat ik een afspraak in Zutphen had met Resa. Ik was er al vroeg omdat ik jet meteen naar school had gebracht. En ook nog even bij de vissen gekeken want tenslotte logeren die in de buurtflat haha. Maar goed toen zij kwam van resa heb ik meteen gevraagd naar het appartement. En ja hoor helaas verhuurd net zo als altijd beneden de huurgrens is meestal al meteen verhuurd. Je met er meteen bij zijn anders ben je gewoon te laat. Maar zij gaf niet op en ging verder bellen. En na een half uurtje had ze beet haha. Er is een appartement die op de lijst staat om afgebroken te worden waar ik meteen in kon, maar wel eerst schoonmaken. Ik kon de volgende dag 4 juli kijken. Ik kon me niet meer inhouden ik heb echt waar mensen bij waren gehuild. Ik kon het niet geloven wat een geluk Had het adres opgeschreven en de rest wat ik daar moest regelen geregeld. Ben er nog gebleven want me dochter was pas kwart over twaalf uit. Ik ben naar school gereden me dochter opgehaald. En natuurlijk het grote nieuws verteld. Ik zei we kunnen wel even kijken daar waar het ongeveer is. En wij er naartoe. De auto geparkeerd en kijken en het is een appartement op 1 hoog. Het zag er best aardig uit vanaf de straatkant. En iedereen gesmst die het moesten weten dat we een vast adres weer hebben. Vandaag om 12 uur zijn we naar het appartement geweest. En we hebben gekeken. Het is niet mega groot maar ik weet zeker dat we ons daar gaan redden. En ja we moeten schoonmaken het is er echt heel vies. Maar geef niet ik heb een plek voor mij en de kinderen waar we zeker een jaar tot 3 jaar kunnen verblijven in afwachting op een woning. Had gisteravond al internet geregeld voor het adres want dat duurt weer een aantal weken voor het daar is. Maar dat duurt eigenlijk te lang dus ga ik toch even verder kijken. Al me meubels kan ik niet meenemen maar misschien kan ik die in de berging kwijt want die schijnt behoorlijk groot te zijn. Maar die hebben we nog niet gezien. Er zit wel een mooie keuken in :)). Morgen ga ik met me oudste dochter erheen om schoon te maken en ik hoop dat we deze week de meubels die wel kunnen en de slaapkamers in orde kunnen maken. Dan kan ik aan het eind van de week erin. Ik moet zeggen dat we veel geluk hebben gehad en ik weet dat er zat mensen zijn die dat niet hebben. Maar aan de andere kant denk ik ook weer sinds ik me ketting weer om heb met me hanger (wat gewijd is met het heilige water van Lourdes) en dat bescherming bied ik zoveel geluk heb dat ik hem nooit meer af doe. Noem het maar bijgeloof maar mijn opoe heeft het ooit meegenomen vandaar voor al haar kinderen en voor haar zelf. Ik heb haar hanger gekregen van me tante nadat ik het ooit geleend had met trouwen. Ja hij is oud blauw en was geleend. Dit was het mooiste cadeau wat me ooit gegeven is en ik koester het ook. Ik doe hem echt nooit meer af.                                                  

Misschien toch een appartement???

Zoals ik al zei moet ik hier waar ik nu zit 8 juni eruit. Maar ik heb gisteren op de website van Funda.nl weer gezocht en heb misschien een appartement binnen de huurtoeslaggrens. Ik heb meteen de link gemaild naar ReSa en hoop dat het iets brengt. Ik weet dat ze heel druk met mij is en morgenochtend zie ik haar. Ik hoop dat ik dan goed nieuws heb en het hier achterlaten. Maar dat is even afwachten. Mocht het zo zijn dan heb ik een eigen plek en kan ik rustig afwachten op een woning van de woningbouw en zal er veel onzekerheid en stress van me afvallen. En voor stabiliteit zorgen voor de kinderen, want dat is belangrijk. Ik hou me vingers gekruist, ben op van de zenuwen en hoop maar dat het doorgaat. Intussen is me oude hondje ziek geworden en ik ben bang dat we na bijna 19 jaar afscheid van haar moeten nemen. Ik hoop het niet maar haar laten lijden vind ik heel zielig en heeft ze niet verdient. Het is een trouwe hond en altijd heel lief ook voor de kinderen. Vind het heel jammer maar je moet ook aan het hondje denken. hou jullie op de hoogte van de gang van zaken.

Waar ga ik nu weer heen?

Ja vrijdag bericht gekregen er is een crisis en ze hebben de woning nodig. Dat betekend dat ik 8 juli de woning uit moet en moet zorgen dat ik andere woonruimte heb. Het sloeg in als een bom. Net nu de zomervakantie begint me dochter bij me is moet ze weer gaan. Dat doet me veel verdriet. Want ondertussen is er nog niets te vinden binnen de huurgrens en heb ik nog niets van de andere wbv. Dus ik heb contact opgenomen met resa en aangegeven maar ook daar nog niets van gehoord. Ga hier morgen meteen achter aan. Inmiddels heb ik ook het plan van aanpak binnen van de voogd. Er wordt erkend dat mijn ex inmiddels een moeilijke man is en dat hij opvliegend en impulsief is. zijn gedrag is obsessief en in gesprekken probeert hij een goed in druk te maken. Maar eens buiten de deur gaat ie weer zijn eigen gang. O ja hij werkt overal aan mee maar niet voor zichzelf alleen om bij mij terug te kunnen komen. Maar ik ben niet gek ik trap er niet in. Het maakt me zorgen hoe alles gaat. Ik weet niet meer hoe het verder moet en hoop dat er snel een oplossing komt in deze hele situatie.Ik heb aanstaande woensdag een gesprek voor de dochter van 16 om aan te melden bij leerhuis. En ik moet me aan de afspraken houden maar dat lukt me wel gelukkig ziet de voogd nu ook wel in hoe het zit. Daar ben ik blij om dat stukje erkenning.Maanden heb ik me alleen gevoelt in alles omdat ik niet geloofd werd, maar nu komt daar gelukkig verandering in. Ik probeer te blijven staan in deze situatie maar het is wel moeilijk. Je probeert je hoofd erbij te houden en oplossing te vinden maar op moment zie ik deze niet. Ze zeggen wek eens het keven is een beproeving, nou dan is dit wel een hele zware beproeving. Mijn leven is nooit makkelijk geweest maar wat meer rust en stabiliteit zou fijn zijn. Dat hoop ik dat het snel komt want ik ben er wel aan toe. Maar goed afwachten maar weer en morgen bellen. Ik heb een huis gevonden binnen de huurgrens maar aan de inkomenseisen kan ik niet voldoen. Dus hoop ik alleen maar.

Spannende tijden

Inmiddels is het donderdag en nee nog geen nieuws of zicht op een huis. Het is weer afwachten. Nog twee weekjes en dan moet ik hier ook weer weg. Wordt er gek van, van al dat wachten. Zelf ben ik ook druk aan het zoeken maar het valt niet mee om particulier te huren binnen de huurtoeslaggrens. Ik begin me steeds drukker te maken wat als ik niets heb en weg moet. Waar moet ik dan weer heen en kan ik de vakantie niet met me kinderen doorbrengen. Als ik geen eigen plek heb dan gaan me kinderen weer bij me weg en dat terwijl we elkaar zo nodig hebben. Er is zoveel gebeurd, maar nu alles zo is kan het alleen maar beter worden. Zeggen ze alleen weten we niet wanneer. Dus nu is het weer een beginnende stresstijd. Gewoon omdat ik me kinderen weer bij me wil hebben. Vooral de jongste. Mijn dochter van 16 gaat op een leerhuis daar moet ik woensdag naar toe om te kijken wanneer en een gesprek. Zit er wel mee. Zo raar 16 jaar en dan al een leerhuis. Maar goed we zien wel hoe het gaat. De voogd heeft inmiddels ook het en en ander gedaan. Ze heeft een positieve brief geschreven bij de inschrijving van een wbv en ik hoop dat het allemaal gaat lukken voor de zomervakantie allemaal voorbij is. Dan kunnen we eindelijk ons leven echt oppakken en weer structuur. Want niets is belangrijker dan dat voor jezelf maar vooral voor de kinderen. Dit weekend komt me kleine meisje weer bij me en ik ben er heel blij om. Het valt niet mee om alleen te zijn in zon groot huis. Ze blijft zolang het kan, dus zolang ik hier kan blijven of tot ik een huis heb. Maak me wel zorgen over alles en het maakt me wel verdrietig. Zelf denk ik nog steeds even terug en hoe ik een oplossing kan vinden, maarja is niet zo makkelijk allemaal. Maar vandaag schijnt de zon en proberen weer positief te blijven en hopen dat het snel gaat lukken. Binnenkort weer een stukje blog erbij. Mocht er geen nieuws meer zijn voor het weekend wens ik iedereen een zonnig en fijn weekend.

Wat en hoe nu verder

Het is donderdagochtend en ik krijg bezoek van eropaf. Deze ochtend gaan ik mijn verhaal vertellen om zo een reconstructie te maken waar het ongeveer mis is gegaan voor de huisuitzetting.Waarom is het toch doorgezet en wat kan er in de toekomst beter.
Het was een lange ochtend maar dat geef niet. Ik vind het niet erg om me verhaal te doen, ik hoop alleen dat anderen er wat aan hebben. Het is heel belangrijk voor mij dat ik me verhaal kwijt kan en hoop dat anderen dit niet hoeven mee te maken. Want een huisuitzetting met kinderen is niet niets. Ik heb me verhaal gedaan en moet zeggen het lucht wel op. Het is hetzelfde doel als wat ik met me blog wil bereiken. Moet zeggen dat de mensen van eropaf geduldig zijn en dat ze goed luisteren naar wat jij hebt te vertellen. Dit wordt in de loop van tijd op papier gezet want de mensen die er in voorkomen kunnen hun verhaal ook nog kwijt om zo een hele reconstructie te kunnen maken. Ik ben benieuwd of het inderdaad zo is wat ik denk waar het mis is gegaan. Dus gewoon rustig afwachten tot het klaar is. Mijn dochter gaat de volgende dag 8 jaar worden en het doet me pijn dat ik haar de volgende ochtend niet naar school breng met haar lekkernijen om te trakteren. Ze zal pas laat in de middag komen. Dus Vrijdag ben ik rustig aan het opruimen slingers en ballonnen ophangen in het huis waar ik tijdelijk kan verblijven. Leuke kleine cadeautjes gekocht zodat het heel veel lijkt die ze mag uitpakken als ze bij mij is. De dag kan me niet snel genoeg voorbij gaan. Haar vader mag haar bezoeken van de voogd die middag.Haar vader belt me op om te zeggen dat die gaat en een half uur daarna gaat weer de telefoon. Hij is al weer bij haar weg. Ik denk alleen maar het is je dochter waarom zo kort bij haar? Ik weet het wel ik ben er niet het gaat hem niet om de kinderen maar om mij. Want zoals in elk telefoon gesprek heeft ie het meer over mij over ons en hoe het verder moet volgens hem. Hij kan niet begrijpen dat wij geen toekomst meer hebben en wat je ook zegt of doet het helpt niet. Het gaat er niet in bij hem. Dus zeg ik niets meer en druk meestal de telefoon weg omdat ik er geen zin in heb. Bellen oké maar over de kinderen niet meer voor mij. Wil hij wat met de kinderen belt hij de voogd maar en dan regel die dat maar ik doe het niet meer, het heeft geen nut want de ruzies lopen ook nog steeds door met hem. Vrijdag avond me dochter komt eindelijk. Het is een gezellige avond en we hebben veel plezier en veel geknuffeld. Bijna al me kinderen zijn er en de jongste heeft lekkere kleine cakejes gebakken hahaha. Het weekend verloop rustig. Op zondag vind ik in me postvak de rekening van de opslagbox hier schrik ik van. Mijn box is 150 euro per maand maar wel een hele grote. Nu de eerste rekening er is komen er allerlei kosten bij zoals borg pas borg box en we praten al snel over 435 euro die ik moet gaan betalen, maar omdat ik al 100 heb betaald mag deze ervan af. Dan blijft er nog een mooi bedrag open staan en per omgaande betalen staat er. Dus moet deze met spoed voldaan worden want ik wil me spullen niet kwijt. Als ik een huis krijg kan ik me niet veroorloven om nieuwe spullen te halen dat is duurder dan de box. Moet alleen even kijken hoe want me ex heeft zogenaamd geen geld en kan niet betalen zegt ie. Nee hij heeft tenslotte de boel al voor elkaar zijn kamer nu zijn kleding en zo dus ja hij wil me terug maar meehelpen om de puinhoop op te ruimen heeft meneer geen zin in. En als hij iets beloofd is het nog maar de vraag of hij het nakomt. Ja mooie woorden van hem maar geen actie. Maar dit komt wel goed met mij blijf altijd positief hoe donker het ook is ergens is er altijd wel een lichtpunt en komt het weer goed. Ondertussen heb ik wel uitslag op me huid van de stress maar dat gaat ook wel over het is  geen blijvende ziekte of iets degelijks maar wel vreselijk irritant. Ik maak me wel zorgen maar probeer het niet te laten winnen want anders heb ik geen kracht meer om verder te gaan terwijl dit wel moet voor de kinderen. Ik hoop ook dat ik snel bericht krijg wanneer er ongeveer een huis gaat komen. Want niets is beter dan je eigen plek waar je je in thuis kan voelen en heel belangrijk voor de kinderen.

Tijd werd krap de huisuitztting deel 2

Maandagochtend ben ik naar de buurtflat gegaan naar Re-Sa en daar was die mevrouw van de SP en van Re-Sa die me ook probeerde te helpen. Het werd een spannende dag. Mijn stress werd groter en er liepen veel lieve mensen daar. De mevrouw van Re-Sa had het druk maar ondertussen probeerde ze voor mij ook het e e a te regelen met de woningbouw. Maar ook hier mocht het niet baten de woningbouw weigerde mee te werken aan het eigenkrachtplan. Deze was wel door de advocaat door gefaxt met de brief ik hoopte zo dat het zou lukken. Maar ook zij van Re-Sa kreeg het niet voor elkaar. Ondertussen had ook de gemeente gebeld met de mededeling dat ze niets voor me konden doen. Zoveel mensen die zoveel energie voor mij in de strijd gooiden en instanties die probeerde te redden wat er te redden viel mocht allemaal niet lukken. Meneer X van de woningbouw hield voet bij stuk. De dag kroop voorbij en Re-Sa en ik keken naar de mogelijkheden. Ja die waren er dus niet veel. Ik moest eruit en wel die dinsdag voor 10 uur. Ik was blij dat ik alle belangrijke dingen uit huis had gehaald en die dag heb ik de laatste spullen nog naar de opslag gebracht. Inmiddels heeft de mevrouw van Re-Sa contact gezocht met een andere woningbouw waar ik me in kon schrijven. En het ggnet mocht ook genoemd worden. De kerk zou me 20 euro inschrijfgeld betalen. Ik was blij dat het kon ben er ook heel dankbaar voor. Die dag is Re-Sa heel druk voor me geweest en ik ging naar huis om de belangrijke spullen nog naar de opslag te brengen. Intussen waren we heel de dag nog druk. Me dochter van inmiddels 16 en haar vriend en ja me man (die moest helpen tenslotte was het ook zijn pakkie aan) zijn tot in de avond druk geweest. Wat ik niet meer mee kon nemen heb ik achtergelaten. Mijn dochter en haar vriend heb ik later in de avond weggebracht en op de terugweg heb ik alleen maar gehuild omdat ik niet meer wist te doen. Ik had de sleutels van de kamer van me man hij was ergens anders, waar weet ik niet maar dat deed er niet toe. Ik wilde en wil toch al niets meer van hem. Hij luistert niet naar wat er gezegd wordt en het enige wat hem boeit ben ik en niet eens de kinderen. Want elke gesprek en elk telefoongesprek ging niet over de kinderen maar over ons. Wat weer in ruzie uitbarstte. Ik was alleen in de woning en dacht over alles na. Ik wilde die avond weg daar want wilde er niet bij zijn als ze de woning binnen kwamen. Heb nog een laatste keer gedoucht en me vitrages eraf gehaald de laatste spullen in de auto gezet en ben om 3 uur in de nacht gegaan. Heb het konijn van me dochter meegenomen. Ik ben naar de kamer van me man gegaan heb een paar uurtjes geslapen. Die dinsdagochtend werd ik al vroeg weer wakker en kreeg telefoon van meneer Z van ozc. Hij vroeg hoe het was en ik vertelde van hoe en wat. Hij zei als je zin hebt in koffie kom maar hier heen. Dat heb ik gedaan ben daar naar toe gegaan. Voelde me leeg en verdrietig en hoopte toch stilletjes dat er een laatste moment zou zijn en dat de uitzetting niet door zou gaan. Maar ja zoals er eens een liedje was dromen zijn bedrog was dat ook in dit geval. Het was bedrog de uitzetting ging gewoon door. Alle hoop en vertrouwen was en ben ik nog steeds kwijt. Iedereen die meegewerkt hebben aan het eigenkrachtplan de mensen die zich ingezet hebben voor mij en de kinderen ben ik tot op de dag van vandaag nog steeds dankbaar. Maanden alleen te zijn geweest en ineens ging het zo snel met hulp om te vechten het huis te behouden dat blijf mij altijd bij. En dat wekte vertrouwen. Aangekomen bij het ozc stond de koffie al klaar, Meneer Z en ik hebben gepraat. En door het praten wist hij misschien wel iets. Hij ging bellen met een instantie om te kijken of die iets hadden waar ik tijdelijk kon verblijven. En ja ze hadden iets en we zijn meteen gegaan. We hebben een gesprek gehad zijn naar de woning gegaan en ik kon het niet geloven. Meneer Z zei dit verdien je je hebt al zoveel meegemaakt nu wordt het tijd voor rust. Ben dezelfde avond gegaan me oudste dochter kwam uit Nijmegen om te helpen met de spullen die niet in de opslag konden mee te nemen naar het huis. Inmiddels ben ik hier een week en ben een beetje gesetteld maar de tijd dringt want het is maar voor 1 maand. Ik  moet zien dat ik zo snel mogelijk woonruimte krijg en doe daar ook me best voor. Re-Sa gaat mij helpen omdat ik te weinig loon heb met een beschermingsbewind en ze begeleid mij naar schuldhulpverlening. Ook gaan we kijken samen dat ik zo snel mogelijk een huis krijg voor mij en de kinderen.Want de huisuitzetting is gewoon doorgegaan. Alle mensen die zich zo hard hebben gemaakt voor mij en de kinderen blijf ik altijd dankbaar maar het is nog niet voorbij. Er gaan meer dingen gebeuren. Er komt een nieuwe conferentie aan om plan b mogelijk te maken. En wat betreft mijn man die mag niet weten waar ik ben. Maar dat wordt allemaal besproken in plan b. En ik hoop dat deze blog anderen helpt want hier komt alles te staan en de vooruitgang van zaken. Deze blog is de bedoeling om anderen weer wijzer te maken met mij ervaring. Morgen weer een nieuwe blog.

Tijd werd krap de huisuitztting deel 1

Ja we gaan weer verder met het verhaal en wat er allemaal verder is gebeurd.

Via de website van eropaf ben ik verder gekomen. En ik meen het als je ooit in een situatie komt te zitten waar je denkt niet meer uit te komen dan doe wat ik gedaan heb maar in een vroege stadium. Dat scheelt een hoop ellende. Ik ben op vrijdag gebeld door een medewerker van eropaf. Hem het verhaal een beetje verteld en uitgelegd dat er een huisuitzetting kwam. Hij rade mij aan om contact te zoeken met eigenkracht-centrale gaf me de website en ging meteen kijken. Heb er geen minuut over nagedacht en heb meteen alles in werking gezet voor een eigenkracht conferentie. Ik ben gebeld en op tweede pinksterdag is er een meneer gekomen van de eigenkracht-centrale en hem het e e a verteld en de eigenkracht conferentie gepland. Dit moest natuurlijk snel van tenslotte de huisuitzetting stond al op 12 juni 2012 10 uur in de ochtend. We hebben iedereen erbij gehaald en deze mensen waren aanwezig Meneer B van het maatschappelijk werk Meneer Z van ozc en de voogd van jeugdzorg en wat familie en vrienden. De conferentie ging van start op 5 juni 2012. De woningbouw wilde niet aanwezig zijn we hadden die uitgenodigd en de wethouder op de hoogte gesteld. Want een eigenkracht conferentie wordt door de gemeente betaald. We hebben een plan gemaakt en hoopten dat het zou lukken om de huisuitzetting tegen te gaan om het plan te kunnen uitvoeren. Dit plan is uitgewerkt door de meneer van eigenkracht-centrale. In dit plan stond o.a. in dat ik hem buiten de deur zou houden en met de woningbouw alles wilde oplossen. De voogd had ook haar zegje gedaan als ik mocht blijven dan mochten de kinderen bij me blijven maar bij uitztting moesten ze beide ergens heen zonder elkaar en ik mocht er niet bij gaan wonen anders zou het probleem zich verplaatsten. Tjee dat was een klap in me gezicht weer voelde ik dat de afspraken met kinderbescherming niet na gekomen werden. Alle bemoeienissen van Centrum voor jeugd en gezin, jeugdzorg, ggnet, eigenkracht-centrale, maatschappelijk werk, huisuitzetting hebben allen geprobeerd om de woningbouw erbij te krijgen maar die deur bleef dicht. De een zei het ligt aan hem ze zijn bang dat je hem weer in huis neemt de ander het is de wietplantage van 50 planten of het waren beide als reden. De huurschuld was ineens het probleem niet meer. Op 1 van die dagen heb ik ook een twitteraccount gemaakt om te zien wat er gebeurde. Ik wilde volgen, maar ik ben natuurlijk niet iemand die stil blijft zitten en begon ook te twitteren. Met 2dekamerleden die twitterde ik gewoon en met gemeente Zutphen ik de hoop dat de wethouder iets kon doen. Ik heb elke dag gebeden dat het een proef was en dat het niet uit zou komen. Op 7 juni ben ik naar het gemeentehuis gegaan en heb me plan daar achtergelaten de man aan de receptie probeerde nog iemand te pakken krijgen maar ze hadden een uitje. Ik werd maandag 10 juni terug gebeld.Die 7 juni ben ik ook naar een advocaat gegaan en die heeft me verhaal aangehoord. Hij heeft een brief naar de woningbouw gestuurd maar de volgende dag was er bericht dat ze niets wilden weten van mij. Intussen ging het twitteren gewoon door. Ik wilde koste wat het kost met de woningbouw praten maar die hielden de deur dicht. Want ze wisten ook niets van de nieuwe situatie en wilde graag een tweede kans. Want nooit heb ik om een kans gevraagd en dit was me eerste keer. Ik kon niet geloven dat de woningbouw zo vast bleef met het standpunt. Inmiddels kreeg ik contact via twitter met de SP in Zutphen en werd op donderdag teruggebeld door de hulpdienst. Inmiddels waren er ook leden van de tweede kamer met mij bezig de een met een ombudsteam de ander in overleg met andere leden. Ook met deze mensen heb ik nog steeds contact. Ik hou ze nog steeds op de hoogte. De Mevrouw van de sp heeft me enorm geholpen ik heb gehuild en we hoopten dat we alles voor elkaar konden krijgen. Via die mevrouw van het SP ben ik in contact gekomen met Re-Sa zij belde me nog diezelfde avond dus donderdag 7 juni en het was best laat. Ze vertelde me dat er een potje was vrijgekomen voor de huurschuld en hoopte zo in onderhandeling te kunnen komen met de woningbouw in Zutphen. Ik zou de maandagochtend bij haar komen in de buurtflat. Ik hoopte dat het zou lukken. De vrijdag ben ik naar het hoofdkantoor van de woningbouw gegaan in Deventer samen met mijn vriendin. We wilden een gesprek en ik begon al overstuur te raken. Toch bleef ik rustig maar heb wel gehuild zag alles uit elkaar vallen en hoopte op begrip en dat ik toch me plan kon gaan uitvoeren. Maar helaas dit mocht niet zo zijn. De dames van de woningbouw hadden gebeld met Zutphen en die bleven voet bij stuk houden. Nu was het antwoord wietplantage in huis ga je er gewoon uit. Maakte niet uit wat je meegemaakt heb je gaat gewoon. Beide dames vonden het wel erg maar ja dat was het beleid van de woningbouw. En ik ging met me vriendin mee en ook dit op twitter gezet. Intussen bleef ik contact houden met eropaf en huisuitzetting en leden van de tweede kamer. Hield iedereen via twitter op de hoogte, wat ik nog steeds doe. De oproepen van eropaf en verschillende mensen naar woningbouw en wethouder over mijn situatie mochten niet baten. Het weekend heb ik me huis leeggehaald en naar de opslag gebracht. Want wilde het risico niet nemen dat ik dat ook allemaal kwijt zou raken. Die zondag werd een harde dag voor me deze vergeet ik nooit meer weer en de dagen erna ook niet. Mijn jongste dochter ging met me oudste dochter mee. Daar ging haar bedje en fiets en haar kleding in de bus om mee te gaan naar Nijmegen. Ik heb zo gehuild heb het er nog moeilijk mee. Want ik mocht niet bij me oudste dochter verblijven tot ik weer iets anders had als de uitzetting doorging zelfs niet voor 3 weken van de voogd. Ik moest maar naar een daklozencentrum want ik was boven de 18 had de voogd gezegd. Alles werd waarheid zoals ik gedacht had mijn kinderen bij me weg en mijn kinderen zonder hun moeder terwijl we al zoveel hadden meegemaakt.

Stukje geschiedenis Deel 4

Dit is het laatste deel van de achtergrond informatie.
Ja inmiddels is het 1 januari nieuwjaarsdag en ik voelde me ellendig. Maar goed ik moest doorgaan met overleven voor mij en de kinderen. De rechtszaak over het huis was elke keer uitgesteld en dat was geen gewone bodemprocedure. En ja hoor mijn man begon zich ermee te bemoeien hij zei tegen de advocaat ja hoor we kunnen 250 euro in de maand missen aan de huurschuld. Maar nee dat konden we niet maar hij bleef volhouden dat het wel kon want hij kreeg tenslotte zijn wia uitkering weer zei hij. Ja die kreeg die en hij moest de rekeningen betalen in de maand en daar ging het al nee die eerste termijn werd niet betaald. De tweede termijn heb ik betaald van me geld ik had inmiddels weer 450 euro omdat hij zijn volledige uitkering weer had. En toen ging het weer goed mis. Praten konden we niet meer hij liep bij het ggnet en de psychiater zei dat ie niet zo moest doen. Als hij met de kinderen alleen was dat zei hij dat ik een hoer was en allerlei ziektes gooide hij eruit want ja dat was ik en ben ik nog steeds in zijn ogen. In februari heeft kwam ik thuis de kinderen waren uit logeren en hij had koffie voor me gezet. Ik zei dat ik zo ging zitten maar even wilde bijkomen omdat ik onderweg was geweest. Hij zei neem nu maar lekker knap je van op. Ik vertrouwde het al niet meer. En ja daar kwam het dat was een ware nachtmerrie. Ik nam een slok en hij meteen zo nu ga je zo slapen wordt je lekker moe kun je zo even afscheid nemen van je kind en dan zorg ik dat je nooit meer wakker wordt. Ik ga je strot doorsnijden want als ik jou niet mag hebben zal niemand je nog in de toekomst hebben. Ik werd helemaal panisch van angst. Ik probeerde weg te lopen maar hij was sneller dan mij. Hij ging naar de keuken om een mes te pakken en wilde me steken. Ik heb mezelf verdedigd en sloeg hem met me tas om de oren en hij pakte me aan de haren en sleurde mij de kamer door. Toen gaf die me een schop vol in me gezicht en ik raakte steeds meer in paniek begon te gillen in de hoop dat de buren het zouden horen. Maar helaas dat is niet gebeurd. Afijn om een lang verhaal kort te maken ik probeerde hem te manipuleren zo dat ie rustig werd en me met rust liet. Hij ging later naar boven en ik was helemaal van slag. Ben stiekem gaan kijken of inderdaad de kinderen er niet waren en gelukkig waren die er niet. En heb zelf op de bank gelegen dat deed ik al sinds hij vrij was. De volgende dag ja kun je raden was helemaal blauw in me gezicht en die dinsdag moest ik voor gesprek naar ozc. Ik wilde niet dat iemand mij zo zag want ik was zo bang geworden voor hem dat ik niet meer weg durfde te gaan. Maar het werd dinsdag en ik werd gedwongen om te gaan en ben gegaan en niet alleen want inmiddels was ie goede vriend van ons er ook om mij bij te staan. En daar zat meneer z en amk ik moest aangifte doen bij politie en dat durfde ik niet eens bang dat ze hem zo weer zouden laten lopen. Maar goed ben geweest daar werden afspraken gemaakt hij zou gaan want ja hij moest weg gaan omdat het niet meer veilig was. En een gedwongen opname ging niet. Maar hij ging niet hij bleef het gezin op spel zetten. Inmiddels was dat in half februari 2012. Toen in maart liep het zover weer uit de hand dat we de politie hebben gebeld en hem uit huis hebben laten halen, die avond nog aangifte gedaan tegen hem en hij ging een nacht de gevangenis in. Toen ging alles zo snel huiselijk geweld kwam erbij en hij kreeg een huisverbod van de burgemeester van 10 dagen die daarna verlengt werden met nog eens 18 dagen. Vanaf die tijd is die ook niet meer in de woning geweest om te slapen wel onaangekondigd komen maar meer niet. Toen hij net weg was geloof een dag of 4 kwam de rechtszaak voor de woning en deze ging om de wietplantage van 50 planten en de huurschuld. De rechter op de hoogte gebracht dat hij eruit was en nog meer dingen maar dit mocht niet meer baten want ja het was tenslotte ook mijn verantwoording. En ja meneer X was erbij en helemaal in zijn nopjes. Die man die weigerde ook maar te luisteren. Op 8 mei dit jaar werd er een vonnis uitgesproken de woning verlaten bij voorraad en alles wat er maar was. Toen sloeg me de paniek nog meer toe. Ik had een stille hoop dat ik wel mocht blijven maar nee helaas. De dag van de uitzetting was op 12 juni 2012 dit jaar dus. Maar er is nog meer. Het amk had een rapport gemaakt voor de kinderbescherming en ja ik moest op gesprek komen, heel gesprek gehad en uitgelegd en zij zou bij het eindgesprek van de laatste dag van uithuisplaatsing van mijn man erbij zijn. Die maandag dat was in april weet de datum niet meer was het gesprek hij mocht absoluut niet meer naar de woning en om de veiligheid te kunnen garanderen moest er een ots aangevraagd worden voor 3 maanden voor de veiligheid van de kinderen en ook voor mij. Ik voelde de bui had toch al geen vertrouwen meer in de instanties dus ja waarom zou ik dat dan gaan geloven. Ik was het er niet mee eens maar ja als het niet anders kon dan moest het maar. Het zou een spoedprocedure worden en voor 3 maanden werd er gezegd. Nou op dinsdag naar de kinderbescherming en ja hoor ik voelde me weer genaaid. Die zogenaamde spoedprocedure kon niet en er werd i.p.v. 3 maanden een jaar. En nu zit ik vast aan een jaar met een voogd. Maar dat is een ander verhaal. Mijn man stemde overal mee in ja hoor geen probleem, beter bla bla bla. Ik daartegen was er niet gelukkig mee maar er werd belooft de kinderen zouden bij mij blijven (Ja dus niet) en ook voor hulp gezien de omstandigheden. De voogd heeft wel contact gezocht voor een tweede kans beleid maar die werd afgewezen op 2 mei dit jaar. Want ja huurschuld was niet het probleem die wietplantage en mijn man was het probleem. Ik voelde me gewoon afgerekend op zijn fouten en ik mag er voor boeten. (Het verhaal wordt echt lang). Maar ik ben ik niet als ik niets probeer ik dacht in Nederland honderden hulpinstanties waar moet ik zoeken. En ja heb gezocht op internet op Google heb er neer zegt huisuitzetting en nu. Ben op de site eropaf gekomen gelezen gemaild en de volgende dag al contact gekregen en toen ging alles even snel zeg. Maar hier over in een ander blog wil je weten hoe het nu gaat met me kijk op twitter en volg me onder @wilma019

Stukje geschiedenis Deel 3

Ja daar ging hij op 29 augustus 2011. Mijn man werd overgeplaatst naar Leipzig in het ziekenhuis voor gedetineerden. Ja dus dat kreeg ik er ook nog eens bij. Het gaf een stukje rust maar ook weer niet. Want hij kreeg nog 1 x een wia uitkering en ik had ook een wia van 450 euro per maand. En daar kon ik nog gelukkig wat rekeningen van betalen. Maar i.p.v. dat het beter werd werd het alleen maar slechter. Ik werd steeds meer op mezelf aangewezen en raakte steeds meer depressiever. Zo erg dat ik dacht dat het echt allemaal mijn schuld was en begon haast te denken dat het beter was dat ik er niet meer was. Ik kon ineens me rekeningen niet meer betalen en wist niet dat ik een aanvulling aan kon vragen omdat hij in detentie zat daar kwam ik veel later pas achter. Maanden later. Inmiddels ging het met 1 van de kinderen niet zo goed op school vanwege alle stress en problemen dat ze naar het ozc ging. Daar kwam iemand meneer Z noem ik hem bij me thuis en ik vertelde heel het verhaal. Wat er allemaal speelde en hoe erg het allemaal wel niet was. Hij raadde mij aan om toch weer naar die instantie te gaan en Meneer B was een goede die kon mij wel helpen omdat dit zo niet verder kon gaan. Nou inderdaad daar kwam meneer B en zoals het leek bleek hij veel te weten en ik had inmiddels mijn toeslag aangevraagd. Maar intussen was het al november 2011. Dus al een huurschuld erbij. Ik hoopte echt dat ik nu de juiste hulp had. Maar nee dat was een droom ik werd gewoon achtervolgt door pech en ongeluk. Mijn huis verwaarloosde ik en mezelf ook. Was blij dat ik eten voor de kinderen had en me toeslag was niet genoeg om de huur te gaan betalen. Ik wilde bij het plein een toeslag aanvragen maar omdat het zon chaos was geworden ben ik daar niet verder mee gegaan omdat ze zoveel nodig hadden dat ik het gewoon niet meer wist. Ja valt niet goed te praten maar het gebeurde wel. Ook was me paspoort verlopen en had geen geld om een nieuwe aan te vragen en rijbewijs was niet voldoende. Ik raakte steeds verder in een depressie. Kon ook bijna niet meer voor me kinderen zorgen. Toen kwam er een brief dat ik voor gerecht moest komen en vroeg aan Meneer B of hij contact op wilde nemen met de woningbouw voor een betalingsregeling (wist toch al niet hoe ik het moest doen met betalen) en eventueel voor een tweede kans beleid. Meneer B heeft een mail gestuurd maar deze werd afgewezen omdat ze wilde wachten hoe het met de rechtszaak zou gaan van de wietplantage van 50 planten in huis. Meneer B heeft niet de betalingsregeling geregeld en na een email naar hem gestuurd te hebben had hij dat nog niet gedaan. Ik wilde zo graag geholpen worden maar Meneer B had na 5 dagen niet in zijn mail gekeken bleek toen ik hem belde hoe het ervoor stond. Dat deed de deur dicht ik werd zo kwaad dat ik hem gezegd heb via mail dat die niet meer welkom was en dat het waardeloos was dat ik hem constant achter zijn kont aan moest zitten voor dat er iets gebeurde. Ik heb Meneer Z hiervan op de hoogte gesteld en hij vertelde dat dit al meer had gehoord. Ja en daar zat ik niet meer wetend wat te doen en depressief en niet meer zien zitten. Vervulde me dagen op het internet en zoeken naar een uitweg voor de huisuitzetting vanwege de wietplantage. Mijn advocaat heeft tenslotte de zaak met de huurschuld kunnen tegenhouden. Maar ja dit is nog niet alles. Omdat ik wel altijd voor me kinderen was heeft er iemand naar het amk gebeld over de kinderen dat ze zouden zwerven op straat. Jammer genoeg voor degene die belde dat was dus niet zo en dat bleek ook snel dat het niet zo was. Intussen werd meneer Z een vertrouwenspersoon waar ik goed mee kon praten en dat scheelde ik raakte langzaam weer uit me depressie het is nu ondertussen half december. Ik ben een paar dagen naar mijn peettante gegaan in België en een goede vriend paste op de kinderen zodat ze niet alleen waren. Ik begon weer helemaal bij te komen. Gelukkig want ik ben best een sterke vrouw met een sterk karakter maar na 3 jaar huiselijk geweld en ellende dan stort je toch wel even in. En ja op 22 december kwam er ineens telefoon mijn man was vrij en ik moest hem halen in gorlitz. Pff dat is een eind rijden dus zo kwaad dat ik was en teleurgesteld in hem omdat ie weer tekeer ging dat alles weer niet goed was heb ik hem laten zitten en hem met de trein naar huis laten komen. Klinkt hard maar ik was het zat allemaal. 23 December was die thuis. Ik heb ook gezegd ga met jou niet meer verder ja mag hier blijven omdat je geen woonruimte hebt (dat was mijn fout die ik heb begaan). En hij raakte zo van slag dat de huisarts erbij moest komen. Ik zei ga met jou niet verder heb er geen zin meer in ga alleen verder met de kinderen en jij moet zelf nu voor onderdak zorgen, zet je niet meteen op straat want vind het allemaal al erg genoeg. Maar hij ging niet, nee i.p.v. gaan bleef hij en op 31 december probeerde hij een zelfmoordpoging te doen met pillen zodat ie snel naar het ziekenhuis moest. Zijn maag werd leeggepompt en ja er werd melding gedaan bij amk omdat ze huiselijk geweld vermoede. En dat klopte in zekere zin wel. Want i.p.v. slaan werd ik bedreigt met me leven keer op keer. Ik durfde bijna niet meer te slapen omdat ik bang was dat ie me echt wat zou aandoen.Maar die 31 December vierde hij oud en nieuw met mijn familie en ik zat alleen met me kind van inmiddels 7 en zal eerlijk zijn vond het niet eens erg. Dit was alweer deel 3 van het verhaal deel 4 is het laatste deel en deze volgt spoedig. Je kan me vinden op twitter onder @wilma019 daar kun je me ook volgen hoe het nu is.

Stukje geschiedenis Deel 2

En hier zijn we aan deel 2 beland.
Om verder te gaan met me verhaal.
Goed was dus terug van Meneer X van de woningbouw en meteen de advocaat gebeld en deze op de hoogte gebracht.
En wat mij niet lekker zat was dat er een vangnet over ons gezin wou praten en over de situatie terwijl niemand die eigenlijk wist in dat vangnet.
Ik ben op zoek gegaan wie daar allemaal inzaten en kwam een instantie tegen die ik meteen heb gebeld.
Uitgelegd wat er aan de hand was en er zou iemand komen.
Ook had in intussen de behandelaar van me man gebeld en die op de hoogte gebracht van de situatie.
Maar die kon niets voor ons betekenen.
Dit speelde zich allemaal in maart 2011 af.
Dus die meneer A van de instantie kwam en had een gesprek met hem over meneer X van de woningbouw. (Wil zo graag namen noemen maar denk dat het op dit moment nog niet goed is). Hij hoorde het verhaal aan en zei dat hij contact op zou nemen en het voor zou leggen. 
Nou dat is gebeurd maar meneer X wilde hier niets meer van weten.
Ondertussen ging het nog slechter met mijn man en ik kreeg overal de schuld van, dat was erg want kon hem niets zeggen wat het zou alleen maar erger maken.
Meneer A hield nog wel contact maar het was volgens hem een hopeloze zaak en het contact hield ineens op. Omdat hij niets meer voor ons kon betekenen. Nog geen 4 weken daarna stond ineens de politie weer aan de deur en moesten mijn man hebben. Ik dacht wat nu weer want ik begon me al erge zorgen te maken over zijn toestand. Ze gingen de woning door om te kijken of hij inderdaad niet aanwezig was en met de mededeling dat hij zich moest melden op het politiebureau want het ging over het voorval van daarvoor zeiden ze. Ik zei dat ik het zou doorgeven dat hij zich moest melden. Maar dat was het helemaal niet hij zou uitgeleverd worden naar oost Duitsland bleek achteraf,
ik dacht was heeft ie nu weer gedaan en zag het lijk al drijven om het maar zo te zeggen. Maar zoals ik al zei heb het hem gezegd en hij raakte helemaal in paniek dat ik met spoed met hem naar Deventer moest naar de psychiater omdat hij zichzelf wat wou aan doen. Hij is die dag ook met spoed opgenomen in het ziekenhuis op het rgc in Zutphen.  Heb hem er meteen heen gebracht en in de avond zijn kleren gebracht. Hij zat er nog geen twee weken of ik had ineens weer politie aan de deur dit keer voor huiszoeking in het belang van het onderzoek in Oost Duitsland. Gelukkig waren de kinderen op school en me dochter van 25 en 27 waren thuis . Die waren er omdat ik depressief begon te worden van heel de toestand. (moet wel even zeggen dat ik aan ptss lijd). Ze hebben wat spullen in beslag genomen en zijn na een paar uur gegaan. Mijn man belde op het moment dat ze huiszoeking aan het doen waren en bleef maar bellen en vragen en raakte steeds meer in paniek. Ik dacht wat is dit allemaal. Maar goed de waarheid kwam al snel inmiddels moest hij naar Amsterdam naar het gerecht en ik mee en daar kreeg ik alles te horen waar hij van werd beschuldigd. Ik dacht me wereld stort in, hoe was het mogelijk dat dit kon. Maar goed hier ga ik even niet meer verder op in. Op 10 Juli 2011 werd er goed gevonden dat hij uitgeleverd werd zodra die reisvaardig was omdat hij nog steeds in de kliniek was. Intussen liep het in de kliniek al hoog op. Hij slikte al meer als 20 jaar de verkeerde medicijnen en moest er mee stoppen en daarna andere nemen. Hij begon nog agressiever te worden en bezoeken was geen pretje meer. Ik moest op tijd zijn en geen minuut te laat of hij ging al tekeer tegen mij dit was een echte hel om naar hem te gaan. hij heeft me zo gek gemaakt die tijd hij belde elke dag wel 50 keer op laatst was het zo erg dat ik dacht dat de telefoon ging terwijl die niet ging. Gelukkig hebben ze dat in de kliniek ook meegemaakt hoe die was. Hij is daar gebleven tot 29 augustus en heeft zich gemeld op het politiebureau om over geplaatst te worden naar Oost Duitsland. Maar hij is ook met ruzie weggegaan en geen afscheid van de kinderen genomen.  Tot zover deel 2, ja ik zei al het is een lang verhaal maar wil het wel goed vertellen. Want misschien herken jij jezelf er wel in en maak jij niet dezelfde fouten die ik heb gemaakt.

Stukje geschiedenis deel 1

Hallo daar ben ik dan met een blog.

Mijn naam is wilma maar goed dit staat er eigenlijk al.

Wil een stukje geschiedenis neerzetten over hoe het vooraf ging en hoe het nu verder gaat.

En het verhaal is lang hahaha maar zo lang zal ik het niet maken.

Ik ben een vrouw van 47 jaar en moeder van 5 kinderen en 1 kleinzoon.

Ben zeer zelfstandig en er is me nogal wat overkomen wat moeilijk voor mij is los te laten.

Laat ik maar bij het begin beginnen,

Ik ben nog getrouwd en mijn man heeft psychiatrische problemen.

Hij en ik hebben een goed huwelijk gehad maar de laatste 3 jaar ging het niet meer.

Er is in deze tijd veel gebeurd.

Inmiddels wonen er nu van de 5 nog 2 meiden thuis 1 van 16 jaar en 1 van 8 jaar,

deze kinderen hebben ook veel gezien in die periode.

Het begon heel sluipend hij begon te veranderen en begon ineens met geweld in onze relatie.

Natuurlijk vocht ik terug en deze vechtpartijen waren niet misselijk.

Hij begon steeds meer in een fantasiewereld te leven waarin hij geloofde dat hij bijna god was.

in het begin dacht ik zal wel overgaan maar dat was niet zo het werd alleen maar erger.

Hij kwam in aanraking met andere mensen en onze vrienden hadden we niet meer omdat hij iedereen 

het huis uitkeek.

Met de kinderen werd steeds minder gedaan en ik moest meer ontzien in onze relatie.

Prettig was dit niet.

Ik werd wel steeds banger voor hem vooral toen hij begon dat hij aan vuurwapens kon komen en steeds gekkere dingen deed.

Hij is voor twee jaar geleden in een acute dagbehandeling terecht gekomen voor 12 weken en we hoopten dat het goed zou doen.

Maar nee dat was niet zo hij zag het als een soort machtsspel en buitte het in zijn voordeel uit.

We waren het allemaal eens dat er iets niet goed was met hem en wat konden we nog niet weten.

Hij kwam uit de dagbehandeling en viel in een gat en er was niets voor hem wat ze konden doen.

Ze zeiden nee dat kan niet want er is geen potje voor en noem maar op.

Dus we werden naar een andere instantie verwezen.

Deze instantie was eigenlijk voor mensen die in detentie hadden gezeten of voor mensen die in dreigende detentie zouden komen.

Daar wilden ze hebben dat er een hersenscan gemaakt zou worden en we moesten naar de huisarts.

Maar ja dit was niet makkelijk en heeft een behoorlijke tijd op zich laten wachten.

Eindelijk kwam er een hersenscan dit op verzoek om te kijken of hij niet dement was.

Dit dachten ze daar omdat bij hij zo veranderd was.

uitslag was negatief er was niets met zijn hersenen aan de hand.

Dus we stonden weer op straat maar er werd wel een mededeling gedaan als je iets doet waardoor je met justitie in aanraking zou komen dan kunnen we je wel helpen.

Maar omdat hier geen sprake van is kan het niet en zul je terug moeten naar je oude instantie.

Zo gezegd zo gedaan,en ja nu kwamen echt de problemen.

Daar konden ze niets voor hem doen maar dan ook niets.

Merkte dat hij zat de kniezen en ja daar kwam het.

Zijn moeder is vorig jaar overleden ik zelf heb 5 dagen en 4 nachten bij haar gezeten en heb gewaakt.

Toen ze was overleden heb ik alles gedaan alleen heb haar niet in haar kist gelegd.

in de tussentijd benutte hij de ruimte en tijd om een kleine wietplantage thuis te maken van 50 planten op een slaapkamer.

Dat heeft een hoop strijd gegeven tussen ons en ik raakte in paniek en wist niet te doen.

En ja je raad het al altijd gewerkt beide goede banen gehad wat staat er op een ochtend aan de deur de politie.

Hij heeft open gedaan en heeft ze verteld dat hij inderdaad die planten had staan.

Nou over het gevolg zal ik het nu maar even niet hebben maar een paar uur later was hij weer thuis.

Ik ben een dag later naar de woningbouw gegaan samen met een kennis omdat ik het niet meer wist.

Een gesprek gehad en die meneer zei als u kunt aantonen dat u met de scheiding bezig bent zal ik kijken wat ik kan doen voor jou en de kinderen.

Oké, ik een week later met me jongste dochter naar de woningbouw met de brief van de advocaat dat ik dus inderdaad met de scheiding bezig was.

Maar toen kwam er een donderslag Meneer X in dit geval nam de brief aan en zei deze gaat mooi in het dossier, je denkt toch niet dat ik voor jou wat ga doen.

Je hebt gezegd dat je van niets wist (in het eerste gesprek had ik dat helemaal niet gezegd ) en het was op een slaapkamertje jij gaat eruit en bekijk het maar.

Mijn dochter was toen 6 keek met grote ogen naar Meneer X en begon spontaan te huilen omdat hij zo tekeer ging.

Was met stomheid geslagen en zei ik ga niet verder in discussie ik ga en geef het aan me advocaat mee.

En ik ben vertrokken.

Dat was het begin van nog meer ellende maar hier ga ik later over verder in deel 2 van dit verhaal